Tekið saman af Úlfi Ragnarssyni, lækni, eftir grein Waves Forest árið 1003
Í blaðinu Townsed Letterfor Doctors, sem eins og gefur að skilja er einkum ætlað læknum, svo að einfölduð gerð mun hæfa almennum lesendum betur. Mælt er með í greininni að þekkingunni sé komið til sem flestra (“ Get the word out.“) og það skýrt fram tekið að enginn einkaréttur sé á efni hennar.
Nokkrir tugir eyðnisjúklinga hafa ekki einungis losnað undan dauðadómi, heldur eru komnir aftur til starfa lausir við sjúkdóminn. Þeir eyddu veirunni úr blóðinu með súrefnismeðferð, sem gengið hefur undir ýmsum nöfnum. Þetta er einföld, ódýr og fjölvirk aðferð til lækninga, sem ætla má að valdi byltingu innan læknisfræði og lyfjaiðnaðar. Tvær grunnaðferðir súrefnismeðferðar eru ósónmeðferð og notkun vetnisperoxíðs, en það verður til við að ózón leysist upp í vatni. Það er notað mikið þynnt með vatni. Það hefur sýnt sig að eyðniveiran þolir ekki að blóðið sé mjög vel mettað af súrefni í sjúklingnum. Sama gildir um aðrar lífverur í blóði, sem valda sýkingu. Jafnvel krabbameinsmein- vörp minnka og eyðast, ef súrefnismagn blóðsins helst nægilegt þann tíma, sem til þarf í vefjunum umhverfis æxlin. Krabbameinsfrumur þola illa súrefni.
Grunnforsendur súrefnismeðferðar
Lengi hafa læknisvísindin leitað að frumorsök líkamlegra sjúkdóma og aðferð til að lækna þá. Segja má að stórt spor hafi verið stigið í leitinni með þeim aðferðum, sem hér er um að ræða. Í ljós kemur að þetta er svo einfalt að flestum gengur illa að átta sig á því í byrjun. ,,Ef þetta er svona nauðaeinfalt, hvers vegna hefur það þá ekki fyrir löngu uppgötvast?“ Líkamar okkar eru að mestu leyti úr vatni, en átta níunduhlutar vatns eru súrefni. Hugleiðingar flestra um starfsemi líkamans, næringuna og fleira snúast um alls konar snefilefni, vítamín, enzym, boðefni o.s.frv.
Útundan verður að athuga betur grundvöllinn, nefnilega súrefni og þau áhrif, sem það kann að hafa að ekki sé nóg af því. Samt vitum við að heilinn í okkur er nánast dauðadæmdur, ef hann fær ekki súrefni í fáeinar mínútur. Aðeins súrefnið er okkur svona bráðnauðsynlegt. Aðalmunurinn á góðkynjaða örverum (þar með taldar frumumar í okkur sjálfum) og þeim sem sjúkdómum valda er að hinar síðarnefndu þrífast best þar sem súrefnisskortur ríkir.
Þetta má rekja til frumstæðari þróunarferlis á þeim tíma jarðsögunnar þegar minna var af óbundnu súrefni í andrúmsloftinu en nú er. Nú geta afkomendur þeirra lífvera, sem þá voru ríkjandi aðeins þrifist í umhverfi þar sem lítið er um óbundið súrefni svo sem verður þar sem stöðnun og hrörnun ríkir. Til þess að líkaminn verði gróðrarstöð súrefnisfælinna örvera, þarf súrefnismagn að hafa fallið niður fyrir eðlileg mörk heilbrigðinnar. Einföldustu efnin til að ná upp súrefnismagni eru ózón og vetnisperoxíð. Hið síðarnefnda er aðgengilegra og einfaldara í notkun. Bæði eru efnin eitruð séu þau óþynnt. Þetta hefur skyggt á ágæti þeirra nema til sótthreinsunar útvortis. Í þeim þynningum, sem hæfa innvortis notkun í lækningarskyni, eru þau ekki einungið óeitruð heldur mjög æskileg þar sem við á.
Blóðmeðferð með ózóni
Ozón vinnur á eyðniveiru með öðrum hætti en önnur lyf, sem reynd hafa verið til þessa. Í stað þess að íþyngja lifrinni og ónæmiskerfinu með flóknum efnasamböndum er um beina verkun súrefnis á veiruna að ræða. Meðferðin er ákaflega einföld. Ózónið er framleitt með því að leiða hreint súrefni gegnum stálrör með 300 volta spennu. Tekinn er hálfur lítri af blóði úr sjúklingnum og settur í blóðgjafarflösku. Ózónið er leitt í flöskuna og blandað í blóðið með því að velta til flöskunni með gát.
Við það breytist litur blóðsins þannig að það verður skærrautt. Þegar ózónsameindirnar (sem bera í sér þrjú súrefnisatóm) leysast upp í blóðinu losnar um eitt atómið. Þar með losnar um orku sem deyðir aðrar örverur sem sjúkleika valda, án þess að blóðfrumumar bíði hnekki. Einnig verður súrefnishleðsla blóðsins meiri en annars gerist. Blóðinu sem meðhöndlað var er svo aftur skilað inn í blóðrás. Meðferðin er endurtekin allt frá tvisvar í viku uppí tvisvar á dag eftir þörfum. Það blóð sem meðhöndlað var skilar að einhverju leyti áfram til líkamsheildarinnar áhrifunum sem veirumar fá, sem fyrr var getið.
Sjúkdómurinn helst í skefjum svo lengi sem sjúklingurinn heldur súrefnismagni blóðs síns eðlilegu með öndunaræfingum og hollri næringu. Maður að nafni Dr. Preuss í Stuttgart hefur ritað tíu sjúkrasögur af eyðnisjúklingum, sem fengu bata undir hendi hans með þessu móti. En sjúkraskýrslur hans og annarra í þessu efni eru frásagnir af einstökum tilfellum fremur en nákvæmar vísindatilraunir, og telst því árangur þeirra ekki „vísindaleg sönnun“ samkvæmt staðli bandarískrar læknastéttar.
En nú hefur Medizone Company í New York tekið sér það hlutverk að gera tilraunir undir því eftirliti sem krafist er af bandarískum heilbrigðisyfirvöldum, þannig að aðferðin hljóti þau meðmæli, sem þörf er á. Tafir hafa samt orðið á framkvæmd þessa verks, sem ef til vill má rekja til þess að Medizone óttast að lenda í andstöðu við ýmis öfl í heilbrigðiskerfinu. Þessi leið dl að vinna á sjúkdómum hefur hingað til ekki verið kynnt fjölmiðlum svo að heitið geti því að venjan er að fyrst fari ný lyf gegnum hið viðurkennda kerfi vísindalegra prófana.
Örugg hreinsun blóðs til blóðgjafa
Ózón má nota með góðum árangri til að tryggja að blóð í blóðbönkum beri ekki með sér smit samfara blóðgjöf. Auk þess er blóðið þá fyrirfram hlaðið súrefni og kemur þeim að liði sem blóðgjöf þiggur. Þó ekki væri nema fyrir þetta eina notkunarsvið ózóns, er það svo mikilvægt að Medizone gæti hagnast vel á því hvarvetna í heiminum þegar þekkingin breiðist út. Þetta hefur ekki farið framhjá ýmsum, sem áhuga hafa á arðbærum fjárfestingum. Ýmsir læknar hafa fyrir eigið framtak uppgötvað að ózón er líka virkt í meðferð á krabbameini, hvítblæði, liðagigt, ýmsum barnasjúkdómum, slagæðasjúkdómum, ristilbólgu og tannholdsbólgu. Sumstaðar í Evrópu, Brasilíu og víðar hefur notkun ózóns verið kunn í áratugi.
Vetnisperoxíð
Mun einfaldari aðferð til súrefnislækninga byggist á vetnisperoxíði. Það verður til við það að ózón tengist vatni. Það má taka inn ef það er þynnt í hlutfallinu 1/200 eða meira. Það getur farið gegnum húðina ef baðað er í því. Hálfur til fjórir lítrar af 3% upplausn af vetnisperoxíði nægja í hálft baðker af venjulegri stærð. Þurfi að grípa til innspýtingar í sérstökum tilvikum er aðstoð læknis óhjákvæmileg, en hinar aðferðirnar getur hver sem er nýtt sér aðstoðarlaust.
Grundvöllurinn undir árangri er hinn sami og við ózónmeðferð. Sala á vetnisperoxíði er að aukast vegna þess að tíðindin hafa síast út. Samt hefur nánast engin kynning átt sér stað í fjölmiðlum. Þvert á móti hefur lyfjaeftirlit Bandaríkjanna, Ameríska krabbameinsfélagið og fleiri fulltrúar hefðbundinnar læknisfræði lagst gegn notkuninni. Vetnisperoxíð er eina sótthreinsunarefnið, sem einungis inniheldur vatn og súrefni. Eins og ózón drepur það sóttkveikjur fyrir tilverkan súrefnisins, sem dreifist um vefi sjúklingsins.
Það drepur líka krabbameinsfrumur, sem hafa súrefnislaus efnaskipti. Nóbelsverðlaunahafinn Dr. Otto Warburg sýndi fyrir hálfri öld fram á mismuninn í efnaskiptum eðlilegra fruma og krabbameinsfruma. Báðar frumugerðirnar ná orku úr glúkósu, en hin heilbrigða fruma þarfnast súrefnis til að vinna orkuna. Krabbameinsfruman gerir það hinsvegar án súrefnis.
Það hefur þó í för með sér að hin sjúklega fruma nær ekki nema 1/5 hluta þeirrar orku, sem heilbrigð fruma getur nýtt sér úr sama magni af glúkósu. Fyrir bragðið eru krabbameinsfrumur sykurfrekar. Við hin súrefnislausu efnaskipti krabbameinsfruma myndast óeðlilegt magn mjólkursýru sem er úrgangsefni við þá tegund efnaskipta. Lifrin breytir mjólkursýrunni að vísu að hluta aftur í glúkósu, en því meir sem virkni hinna sjúku fruma verður; því meira gengur á orkuna sem fellur til heilbrigðar starfsemi líkamans. Þannig verður til svikamylla óheillavænlegra efnaskipta, sem vænlegast er að stöðva með súrefnismettun hinna sjúku vefja.
Meðferð með vetnisperoxíði
Unnt er að koma við í heimahúsum inntökumeðferð og meðferð gegnum húð. Vetnisperoxíð er mjög ódýrt og nóg til af því. En það verður að nota í nægilegri þynningu. Það ertir hörundið sé það of sterkt og veldur uppköstum ef það er drukkið of lítið þynnt. Algengur byrjunarskammtur í inntökumeðferð er 5 grömm (1 teskeið) af 3% vetnisperoxíðupplausn í glas af köldu vatni 3svar á dag. Sumir vilja heldur byrja á minni skammti, fara hægar af stað til að magaslímhúðin venjist rólega við.
Þegar efnið kemst í snertingu við sýkla í maganum losnar um súrefni, sem valdið getur vægri velgju sem tekur fljótt af. Inngjöfin er aukin jafnt og þétt, og er stundum farið upp í fimmfaldan byrjunarskammtinn þrisvar á dag, en ekki hærra. Lengd meðferðar fer eftir ástæðum, og þarf að ráðgast við lækni, sem kann skil á því sem um er að ræða. Mikið vantar á að þeir viti það allir. Oft er mannleg vera að berjast fyrir lífi sínu og leggur hún meira uppúr því að lifa af, heldur en bíða dauðans eftir að hafa hlotið meðferð með „viðurkenndri aðferð“.
Þær „viðurkenndu aðferðir“ sem nú er beitt, bjarga tiltölulega fáum, en brjóta marga niður, þannig að hryggilegt er upp á að horfa. Og svo er það allt fyrir gíg unnið, allt of oft. Aðferðin sem hér er rædd, hefur enn ekki hlotið mikinn meðbyr hjá læknum, enda varla að vænta, því fullgild vísindaleg sönnun, samkvæmt þeim staðli, sem lyfjanefndir krefjast, liggur því miður enn ekki fyrir.
Stundum getur verið of langt að bíða og réttlætanlegt að reyna annað, sem er að minnsta kosti ekki eins eitrað og það sem viðurkennt er, þrátt fyrir hinar ömurlegu eiturverkanir og árangur sem lítil ástæða virðist til að hrópa húrra fyrir og réttlætist aðeins af því hálfgildings ráðaleysi, sem ríkt hefur. Interferon-meðferð er að vísu þægilegri en sú cytostatiska sem oftast er gripið til. En því miður á hún ekki við nema gegn sumum tegundum krabbameins og er auk þess fokdýr. Hið hryggilega er að hundruð ef ekki þúsundir, sem ef til vill var unnt að lækna, látast á meðan beðið er eftir þeirri stöðluðu, tvíblindu fullnaðarsönnun, sem krafist er.
En eins og áður var getið hefur orðið óhæfilegur dráttur á þeim rannsóknum, sem krafist er. Þó að það sé óskemmtileg hugsun, læðist samt að sumum, að mjög ódýr, einföld aðferð til að lækna fólk, sé líkleg til að mæta kæruleysi og jafnvel harðri andstöðu meðal þeirra sem hagnast á dýrum lyfjum. Þetta gæti verið ein ástæðan til að aðferð, sem lengi hefur verið þekkt, hefur ekki hlotið þann meðbyr sem ætla mætti. Þetta er svo sem ekki ótrúlegra en það, að enn eru framleidd vopn ætluð til manndrápa. Menn finna sér alltaf afsakanir í þessu efni sem öðrum.
Vetnisperoxíð í náttúrunni. Þetta efni fyrirfinnst í regni og snjó þar sem ózón úr andrúmsloftinu hefur tengst vatninu. Það má líka finna í fjallalækjum þar sem hið fossandi vatn kemst í mikla snertingu við ózón í loftinu. Slíkir lækir hreinsa sig af sóttkveikjum sjálfkrafa fyrir tilstilli ózónsins, sem þeir drekka í sig. Það hefur komið á daginn að lindarvatnið í Lourdes Í Frakklandi, sem talið er að hafi lækningamátt, er mjög auðugt af náttúrlegu vetniperoxíði. Vatnið kemur af háum fjöllum, þar sem það hefur drukkið í sig ózón í óvenjulega ríku mæli.
Aðrar uppsprettur, sem ekki njóta sömu frægðar, eru sagðar ámóta heilsusamlegar. Safi nýrra ósoðinna ávaxta er auðugur að náttúrlegu vetnisperoxíði, sem áreiðanlega á sinn þátt í hollustunni. Hafi, aldinsafinn verið frystur og þýddur upp aftur hefur ózónmagnið rýrnað mjög mikið. Móðurmjólkin er líka auðug af efninu, en broddurinn, sem fyrst kemur er samt auðugastur.
Hlutverk hans er að efla ónæmiskerfi barnsins og byggja upp van-ar líkamans gegn sjúkdómum. Í fólki sem lifir við bestu heilsu, framleiðir ónæmiskerfið sjálft vetnisperoxíð eftir því sem þörf er á, til að uppræta sýkla og veirur, sem valda sjúkleika. Það verður til við það að vatn í líkamanum bætir við sig frjálsum súrefnisatómum, sem álitið er að séu ævinlega tiltækileg. Samt getur líkami, sem þjáist af súrefnisskorti, ekki framleitt nóg sér til varnar og er þá heilsunni hætta búin. Þetta er mjög áhugavert efni, sem tímabært er að gaumgæfa. Það væri raunalegt ef læknar stæðu upp eins og nátttröll í stað þess að tileinka sér betur lögmál heilbrigðinnar og gerast frumkvöðlar á vettvangi þeirrar læknisfræði, sem byggir á þekkingu á náttúrunni.
Þetta er eins og fyrr var getið að mestu tekið upp úr blaðinu Townsend Letter for Doctors, apríl ’92. Efnið er mikið stytt og mörgum tilvitnunum sleppt því að blaðið er ætlað læknum og sumt af því sem greint er frá er tyrfið fyrir leikmenn, svo að það geri greinina ýtarlegri og trúverðugri í augum sérfróðra. Taldar eru til fjölmargar heimildir, sem unnt er að kanna, svo sem venja er í vísindaritgerðum. Sagt er í greininni, að til séu um 400 tímaritsgreinar um ózón og vetnisperoxíð.
Læknum sem kynnu að hafa áhuga á að athuga málið betur, hentar að sjálfsögðu best að lesa greinina á frummálinu óstytta. Í henni má finna allar þær tilvísanir til rannsókna, sem gerðar hafa verið gegnum árin. Væri æskilegt að ungir og efnilegir læknar hösluðu sér völl á þessum framtíðarvettvangi, en færu þó með tilhlýðilegri gát.
Höfundur: Úlfur Ragnarsson læknis
Flokkar:Greinar og viðtöl