Í fréttablaðinu @Fréttablaðið í dag birtist smáklausa um smáskammtalækningar ,,Hómópatíu“ þar sem henni er líkt við hindurvitni og segir þar að Læknafélag Íslands mælist til að öll ákvæði um hómópatískar remedíur verði felld úr frumvarpi nýrra lyfjalaga – Þar segir (orðrétt úr klausu) ,,Um sé að ræða úrelta nálgun og tiltrú sem byggi hvorki á vísindalegri þekkingu né rannsóknum“ Þetta er fjarri því að vera satt því mikill fjöldi rannsókna er til um virkni hómópatíu – eins og heyrist t.d. hér
Aðferðir hómópatíunnar og allopatíunnar eru hins vegar ólíkar, meðferðarformið sem og efnin einnig og ef menn reyna að bera þetta saman er það kannski dáldið eins og að bera saman epli og appelsínu. Í hómópatíu er verið að vinna með aðferðir sem sennilega er ekki með góðu móti hægt að mæla með sömu aðferðum og gert er í allopatíu. Með aukinni tækni gerist það hins vegar að hægt verður að mæla virknina með einhverjum þeim hætti að hinir vantrúa sjái. Á meðan vinna hómópatar útum allan heim áfram með þeim aðferðum sem virkað hafa vel í yfir 200 ár (já, þetta meðferðarform er mikið eldra en vestræn læknisfræði) og passar ákaflega vel fyrir fólk með margskonar líkamlega og andlega kvilla.
Það er bæði misskilningur og þekkingarleysi að halda því fram að aðferðin sé úrelt eins og segir hér að ofan, réttara væri að segja að hún sé á undan sinni samtíð, því menn hafa enn ekki fullan skilning á hvernig hún virkar þó þeir kunni að nota hana. En þetta er allt smám saman að skýrast eftir því sem tækninni fleygir fram og t.d. mælitæki ý.k. verða nákvæmari og þekking og aðferðafræði við rannsóknir aðrar en allopatískar verða hentugri til þeirra verka. Minni vatns leikur þar t.d. eflaust stórt hlutverk.
Ef við höldum að við séum búin að læra allt sem hægt er að læra t.d. í læknisfræði og lokum augunum fyrir öðrum aðferðum eða þekkingu á sviði sem passar ekki inní það módel sem við teljum vera það eina rétta, þá lokum við um leið á framfarir og þróun sem geta í fyllingu tímans staðið jafnfætis eða náð meiri og betri árangri við ákv. aðstæður og sjúkdóma en sú sem við í augnablikinu notum mest. Það að fólk hafi val þegar kemur að heilsutengdum málum og að ekki sé haft vit fyrir því af ,,sérfræðingum” innan ákv. kerfis er svo önnur saga.
Höfundur: Sigríður Ævarsdóttir